Sovoco D1 zakt als de beste door ondergrens: 4-0 verlies!

VoV, 19-11-2023. 18:39 uur. Dit zijn van die dagen dat het schrijven van het verslag echt als een last voelt. Want er is echt weinig leuks te melden over gisteren. Maar velen van jullie hebben de uitslag al gezien en zijn juist daarom benieuwd naar het verslag, dus hier een poging om er iets zinnigs over te zeggen…

We hadden een wat chaotische trainingsweek achter de rug. Maandag deed oud-international Albert Christina even met ons mee, niet omdat hij ons wil komen versterken, maar omdat hij als beheerder van Optisport voor Sportboulevard De Engh onze vloer kwam testen. Die is namelijk al 2 jaar heel glad.

We hebben maandenlang in de nieuwe zaal heerlijk getraind met een goede vloer en nu, na verbouwing van de rest van het gebouw en een revitalisatie en schoonmaak van de vloer, merkten we dat het nog altijd glijden en struikelen is, met allemaal pijntjes tot gevolg.

Donderdag hadden we kreupele oudjes en een afwezige Daan voor haar werk, maar we waren klaar om tegen wederom een voor ons onbekend team te gaan spelen. Zaanstad D1 komt uit de 1e divisie maar haalde tot nu toe wisselende resultaten. Dus uitgaan van eigen spel.

De 1e set startten we met Daphne, Sandra, Kim, Lieke, Maike, Kyra en Hanneke. Maar van de voorgenomen agressieve en sterke start kwam weinig terecht. We hadden geen servicedruk, het lukte niet (snel) te scoren, we werden veel via het blok gepiepeld – om een ander woord maar even te vermijden – en de pass werd ook steeds wisselvalliger.

Daan kwam erin voor Kim en hoewel ze meteen een mooi punt scoorde, liepen we steeds achter de feiten aan. Rond de 20 kwamen we met hard werken en een korte invalsbeurt van Eline voor Maike, wel heel dichtbij, maar we konden geen vuist maken en het werd 25-23 voor Zaanstad.

Daan bleef staan in de 2e set. Al snel keken we weer tegen een flinke achterstand aan, omdat het bij ons niet liep. Floor kwam erin voor Maike. Het was zwoegen. We hadden weinig grip op hun diagonaal aanvalster en een aantal van hun services. Maar met hard werken kwamen we weer tot 17-17 en 19-19. Dat kostte echter te veel moeite en we beloonden onszelf niet: 25-21 verlies. Dit was nieuw voor ons, weer eens sets verliezen en achterstaan…

In de 3e set begon Eline en ging Kyra naar de diagonaal. Floor kwam er op buiten in voor Daphne. Eline begon direct met een paar sterke services en zo stonden we voor het eerst deze wedstrijd voor. Om het erna al snel weer weg te geven.  Het was heel hard werken in achtervolging op Zaanstad. Bij 17-17 wisten we het echter weer om te draaien.

We voelden dat het deze set wel mogelijk was! We werkten ons – niet eenvoudig, maar geleidelijk – naar een mooie 21-24 voorsprong. En toen ging alles mis – onnodige fouten, inhouden in de aanval – en lieten we dat met zijn allen bovendien allemaal gelaten gebeuren en was het ineens 26-24. Een blamage.

We hadden nu letterlijk niks meer te verliezen, want de wedstrijd was al verloren. Laten we ons gezicht dan nog enigszins redden door 1 punt te pakken was het doel. Kim begon in plaats van Lieke en Daphne voor Sandra, de rest bleef staan. Passend en aanvallend was het moeizaam. Blokkerend pakten we wel een paar mooie punten. Het was steeds stuivertje wisselen qua wie de voorsprong nam, maar vanaf de 14 ging het weer echt haperen bij ons. Zowel in het veld als van de kant wisten we het echt niet meer.

Bijzonder was het moment dat de scheids al floot terwijl Hanneke nog met het dweiltje in haar handen stond. Kennelijk wordt het niet gewaardeerd dat je je eigen dweiltje bij je draagt, steeds direct als het spel stilligt gaat dweilen, je daardoor het korte overlegmomentje vaak mist en soms zelfs het samen yellen, en al lopend naar je pass-plek het dweiltje weer wegstopt. Nee, we ‘hielden steeds een theekransje’ volgens de scheids. Toen Daphne inbracht naast dat het onzin is, maar dat hij dan altijd nog gewoon moet waarschuwen in plaats van laten serveren, gaf hij in ieder geval een dubbelfout.

Een ander moment waar we na afloop maar flink om lachten was het moment dat we allemaal verwachtten dat Floor de opgeviste bal door Eline eroverheen zou slaan, maar er ineens niemand meer op linksvoor stond. Een collectief HUH?!-moment. Floor had net op tijd door dat zij daar hoorde te staan en werkte ‘m er nog over. Maar goed, het kwaad was geschied, niks lukte, ook deze set ging verloren met 25-18.

Een hele grote collectieve offday, waar we geen goede verklaring voor hebben. Misschien ging het te gemakkelijk de laatste tijd, hoewel we altijd waakzaam zijn voor onderschatting of achteroverleunen. We hebben even alles eruit gegooid wat niet goed ging en besloten het te moeten slikken en samen als team weer vooruit te kijken. We staan in ieder geval weer goed op scherp. Jammer dat het op deze manier moest. Zaanstad speelde een goede wedstrijd, maar dit was niet nodig. Kleine pleister op de wond is dat Leython ook verloor (met 3-2) en Kalinko ook een setje liet liggen.

Maandag is de ergste teleurstelling van deze vernederende ervaring weer weg en gaan we met extra veel motivatie hard trainen. Want met volgende tegenstander Protos hebben we ook nog wel wat goed te maken… (zie beker-verslag). Om 13.30u mogen we in Utrecht aantreden. Voelen we ons weer extra jeugdig met deze vroege verzameltijden.

gh @ VoV, verslag van Hanneke van den Broek. Foto Jan van den Noort. Sovoco heeft bij verlies geen juichfoto’s.