TalentTeam Amsterdam goes Brazil (deel 7)

Vandaag stond de derde officiële wedstrijd op het programma, al om 11.00 uur en wederom in Colegio Cristo Rei. Ook vandaag weer zat de sporthal mutje vol en zag het geel van de Braziliaanse fans. Maar ze zijn gelukkig ook voor ons. Voor ieder punt, voor iedere actie en voor ieder balcontact barst er een orkaan van geluid los. Maakt niet uit wat er gebeurt het is feest, altijd feest. Volleybal is feest.

Brazilianen weten hoe je volleybal moet beleven. Wat zal het wennen worden als we weer in Nederland moeten spelen. Eigenlijk zou iedereen naar Brazilië moeten gaan om het volleybal te beleven. En nu zijn het maar driehonderd feestvierders, in de Superliga gaat het om vierduizend supporters.

De eerste set beginnen de jongens wat onzeker. De Brazilianen zijn dan ook wel weer erg op dreef en scoren gemakkelijk. Met een goede service serie van de Brazilianen lopen ze snel uit. Uiteindelijk kan Nederland deze set geen vuist maken, ondanks het zichtbare plezier en de werklust. 25-17 verlies in de eerste set.

In de tweede set bleef hetzelfde beeld, maar dan kan Nederland vooral serverend meer druk zetten. Het is topsport en daar worden geen cadeautjes gegeven, Brazilië wint ook de tweede set, met 25-18. In de derde set pakt Nederland brutaal de leiding en blijft deze vasthouden tot 20-20, daarna geeft Brazilië gas en laat het zien dat het wereldtop is. Ook de slechtere spelers van Brazilië weten op de cruciale momenten de knop om te zetten. Ondanks dat Nederland tactisch goed speelde en veel druk gaf vanuit de service, waar de Brazilianen zelfs time outs om aanvroegen, won Brazilië nipt met 25-22.

Officieel staat het dus 3-0 voor de Brazilianen. De wereldkampioen waar we toch wel een keer van gaan winnen? Na de wedstrijd werden de jongens belaagd door tientallen Braziliaanse meisjes die graag een handtekening wilde hebben of met een van de spelers op de foto wilden. Ook dat hoort bij topvolleybal.

Terug in het hotel de lunch en een vrije middag om de boel op te ruimen, een wandelingetje te maken, een filmpje te kijken of wat met elkaar kletsen. Tegen de avond vertrokken we naar de andere trainings- en speelstad, Bauru. Op zo’n 5 uur rijden van Sao Paulo en 1,5 uur rijden van de huidige stad, Marilia.

Tijdens de reis rijden we door niemandsland. Tussen Marilia en Bauru ligt niets anders dan landbouwgrond, plantages en veehouderijen. Af en toe een dorpje en wat bos. Verder heel veel heuvels en groen. Ruim honderdvijftig kilometer niets. Bauru is een grote stad van ruim 400.000 inwoners. Bij aankomst een heleboel hoge woon- en werktorens. Vlak voor aankomst bij het hotel rijden we langs een festivalterrein waar het gezellig druk lijkt.

Na aankomst bij het hotel zijn we dan ook meteen even poolshoogte gaan nemen. Een beetje beweging en de cultuur leren kennen. Op het 1 mei festival een hoop muziek en eettentjes. Het laatste laten we links liggen, we hebben immers al genoeg zieken (gehad). De muziek is ‘ontspannen’ Braziliaans – Afrikaans en de Brazilianen maken ook hier weer een feest van. Het duurt even maar als Koos de leiding heeft genomen en Ron op Bob Marly uit zijn dak gaat, gaat de hele groep samen met de Brazilianen uiteindelijk met de voeten van de vloer en de handen in de lucht. Iedereen kijkt regelmatig om als er een Braziliaanse met de heupen staat te swingen.

Terug in het hotel het avondeten. Eindelijk weer ander eten dan iedere dag dezelfde gerechten. Maar dat valt tegen, ook hier veel van hetzelfde en soms rare gerechten waardoor de gesprekken aan tafel niet altijd even fris blijven. In een ander land moet je alles proeven en dat wordt dat ook volop gedaan, maar niet alles wordt door ons als lekker ervaren.

Morgen weer vol aan de slag met trainen, twee dagen voluit trainen en dan vanaf woensdag de laatste drie oefenwedstrijden tegen Brazilië, met wie weet, een verrassende uitslag. Verder natuurlijk ook deze stad iets verder verkennen, videoanalyses, behandelingen bij Maaike, teambesprekingen met Koos en Ron en hopelijk heel veel leermomenten.