Twente ’05 jeugd is back in business

Voor sommige was dit de laatste wedstrijd bij de jeugd. Voor anderen was het een voorbereiding op nog veel grotere prijzen. Na twee jaar geen prijs (en voor sommige zelfs al bijna vier jaar niet) was het dan eindelijk zover. Het begon allemaal in de topklasse van onze regio Oost. Nadat we tweede waren geworden in de hoofdklasse wisten we dat de topklasse nog iets veel mooiers ging brengen. Met harde trainingen en veel emotie tijdens de wedstrijden als gevolg. Wij genoten, het publiek genoot, zelfs sommige tegenstanders genoten van het volleybal dat wij na zoveel jaren konden spelen. Na een laatste wedstrijd tegen onze vrienden van Alterno, die we met 3-1 wonnen,  was het feest compleet, een uitstekend voorbeeld  dat hard werken loont.

De eerste medaille was binnen!  En nu? Nog harder trainen natuurlijk. Na een week rust hadden we daar nog vier weken de tijd voor.  We wisten dat we ondertussen nog een bekerwedstrijd hadden in Wijchen. Die hebben we gewonnen, met 3-0. Onze ontevredenheid daarover vindt u in een eerder  artikel op de site, dus hier laat ik het wat dat betreft bij.

De volgende medaille was binnen! En nu de volle focus op die ene dag. Op 30 mei zou de strijd losbarsten. We begonnen de dag rustig. Behalve Merijn want die was zijn shirt vergeten, maar dat zijn we wel gewend van hem. Geen reden tot paniek. Toen Merijn zijn shirt op had gehaald konden we vertrekken. Een rit van maar liefst 1 uur en 45 minuten. Eenmaal daar aangekomen zagen we dat Sliedrecht al begonnen was tegen NVC. Veel fouten aan beide kanten, maar begrijpelijk als je om 10 uur ’s ochtends moet spelen en je ook nog eens zenuwen hebt. Het werd 1-1. Verrassend, want we dachten dat Sliedrecht een veel minder sterk team zou hebben.

Toen waren wij aan de beurt. Onze tegenstander waren VC Sneek. In ons achterhoofd dat deze jongens maar liefst 2 uur en 30 minuten in de auto hebben gezeten, wisten we dat ze misschien wel vermoeid waren. Niets bleek minder waar. Na het inslaan, waarbij Sneek overigens heel irritant de ballen telkens naar het andere veld sloeg en ballen probeerde te blokken bij het inslaan (het kon ons allemaal weinig schelen), wisten we dat dit nog wel mee viel.

Extra motivatie dus om nog harder te werken in het veld. Het fluitsignaal klonk en we konden beginnen! Wij begonnen met een ace van onze spellie Matthijs en dat voelde lekker! Maar daarna slopen de fouten aan beide kanten binnen en ging dit de hele set zo door totdat de stand 25-25 was. Sneek kreeg twee kansen om te scoren en deed dat. De eerste set ging naar Sneek met 27-25. Na de set hoorden we nog van iemand uit het publiek dat de teller vergeten was een punt erbij te tellen voor ons.

Jammer, maar we moesten ons focussen op de volgende set. Alleen dit keer begonnen we echt  warm te draaien. Helaas deed Sneek dit ook. Balletjes werden aan beide kanten lekker ingeslagen, het enige verschil was dat wij veel minder balletjes van de vloer haalden dan zij. Dit leidde aan het eind van de set tot een verschil van vijf punten met een eindstand van 25-20 voor Sneek.

Teleurgesteld? Zeker, maar daar mochten we nog even niet aan denken. De volgende wedstrijd begon meteen daarna tegen Sliedrecht. Het team dat wij niet zagen aankomen. Deze set liep eigenlijk hetzelfde af als de laatste set tegen Sneek. Wij konden wel scoren, maar wanneer zij de kans kregen konden we het zelf niet tot een verdere opbouw brengen. Ook deze set verloren we met 25-20. Toen was het geloof een beetje weg bij sommigen en waren we zelfs al een beetje vermoeid. Begrijpelijk, want dit zagen we niet aankomen. De laatste set begonnen zij warm te draaien en liepen wij eigenlijk een beetje achter de feiten aan, we verloren met 25-15.

Op dit moment wisten we dat een finale al niet meer haalbaar was, dus lieten we de laatste wedstrijd iedereen spelen tegen NVC. Het bleek dat zij dit ook deden en dat vonden we allemaal wel prima. De wedstrijd werd met 2-0 verloren, maar onze focus lag nu op de kleine finale. Hoogstwaarschijnlijk weer tegen Sneek.

Na de jongens C aangemoedigd te hebben tegen hun grootste concurrent Polaris, konden we ons opmaken voor de wedstrijd. De vermoeidheid was er inmiddels bij iedereen ingekropen, maar hetzelfde gold voor Sneek. Na het ingespeeld en ingeslagen te hebben kwam er merkwaardig nieuws aan bod. Het bleek dat we moesten wachten tot de rest van de wedstrijden was afgelopen. Na zuchten en klagen gingen we hier uiteindelijk maar mee akkoord (we konden niet echt anders), maar we moesten zelfs nog een keer inspelen en inslaan.

De wedstrijd begon zeer voorspoedig, want we namen meteen een ruime voorsprong. Bij Sneek en hun coaches leek het geloof helemaal weg. Deze set wonnen we met 25-15. Hetzelfde gold voor de tweede set ook deze set werd dik gewonnen met 25-15. Iedereen is weer aan spelen toegekomen en we hebben een hele mooie prestatie neergezet, namelijk derde van Nederland! We wisten dat dit het hoogst haalbare was, dus waren we tevreden.

Snel douchen, want de jongens C moest een finale spelen. Dit mochten we niet missen! Na het laatste beetje te hebben ‘geschreeuwd’ (schorre stemmen tellen we niet mee), werd de C met behulp van winst in de 3de set maar liefst EERSTE. Wij wisten dat dit een uitstekende prestatie was en dat dit heel veel belooft voor de toekomst van ons aandeel in het volleybal hier in Nederland.

En verder? Na een oproer bij de meisjes B finale, waarbij zelfs mensen op het punt stonden om te knokken en meisjes aan het huilen waren alsof hun leven finaal verkloot was (stiekem was dit puur entertainment), mochten we onze medailles in ontvangst nemen. Allemaal nog even op de foto en back to Enschede, met een gebruikelijke stop bij de Mac in Holten (waarbij een recordhoogte aan doosjes werden gestapeld en Anton uiteindelijk zijn eigen levenswerk liet omvallen), waren we pas om 23:00 uur weer thuis.

Conclusie; een geslaagde dag met ups en downs, een laatste wedstrijd voor sommige bij de club en voor sommige als volleybal in het algemeen, een mooi stukje entertainment aan het einde (waarbij er jammer genoeg geen popcorn aanwezig was), een veelbelovende toekomst voor de club en voor de school (klinkt vaag, maar echte volleybalkenners weten denk ik al hoe wij onze volleyballers kweken), een toren van hamburgerdoosjes en alles bij elkaar opgesomd een UITSTEKEND einde van dit prachtige seizoen.

(Toernooiverslag van Fabian Jazbek, Twente ’05 JA1. Foto Twente ‘05)