US D1 ziet licht aan het eind van tunnel

VoV, 30-10-2017. 11:00 uur. Het was een wedstrijd. Een wedstrijd voor de geschiedenisboeken. Zoals eigenlijk alle wedstrijden ooit gespeeld geschiedenis zijn, is dat vandaag ook het geval geweest. En dat is niet verrassend. Toch zijn er vandaag een aantal verrassende dingen voorgevallen, maar daarover later meer. Nu moeten we ons eerst op de wedstrijd richten. Daar kunnen we kort over zijn. We kunnen er ook langer over doen. Dat is een keuze. Vandaag zijn er veel keuzes gemaakt. Helaas niet altijd de juiste. Maar zo gaat dat soms.

Op de verkeerde plek staan:  We begonnen de eerste set met onze opstelling tegen de opstelling van Utrecht. Hoewel we ons hadden opgesteld, stonden we toch vaak op de verkeerde plek. Daardoor scoorden we weinig punten, tegen een Utrecht dat heel veel dingen goed deed en daarmee ook heel veel punten scoorde. Toch was de coach van de tegenpartij soms een beetje luidruchtig en geïrriteerd. Maar dat vond de scheidsrechter niet zo erg. Dat begrepen we wel, want sport is emotie. Aan het einde van de set (25-17) kwamen we bij elkaar en stonden op, wat ons hoop en goede moed gaf richting set twee.

Geel: De tweede set gingen we goed van start. We begonnen mooie rally’s te spelen en de juiste dingen te doen, wat resulteerde in een voorsprong. Toen er op een bepaald moment een bal op de grond viel aan Utrechtse zijde en dat over het hoofd werd gezien door de verschillende officials waren we teleurgesteld. Toen kregen we geel. Dat begrepen we niet zo goed, maar die dingen kunnen natuurlijk een keer gebeuren en dus speelden we maar verder. Utrecht bleef in de achtervolging en kwam rond de twintig langszij, dankzij goede servicedruk, knappe verdedigingen en slimme ballen. Daarmee verloren we de tweede set. (25-21) Toch geloofden wij er nog in en stelden we ons positief op voor de derde set.

Rood:  Die begonnen we niet al te best, maar we vochten ons wel terug en dat was mooi. Waar we rond de vijftien nog een punt of vier achter stonden, was de stand rond de twintig gelijk. Toen werd er een discutabele beslissing genomen waar we het niet mee eens waren. Maar we zeiden daar niks van. Even later werd er nog een discutabele beslissing genomen. Toen waren we zo teleurgesteld dat er toch even wat emoties uit kwamen. Handen in het haar, mensen op de knieën, je kent het wel. Toen werd er een lang gesprek gevoerd aan de bok. De scheidsrechter had geen pet op (dat zou ook gek zijn) maar toch stond ie er niet naar en dus werd er met de pet naar gegooid. Dat alles resulteerde uiteindelijk in een rode kaart voor ondergetekende. Voor alles moet een eerste keer zijn, zullen we maar denken.

Het pluspunt is dat ik nu kan zeggen dat ik rood heb gehad. De minpunten dat ik die eerste liever echt had verdiend, en dat Utrecht er een pluspunt voor kreeg. Daar wisten ze wel raad mee, en daarmee wonnen ze een paar punten later de derde set en verdiend de wedstrijd. (25-23)

Napraten:  Na de wedstrijd hebben we nog even nagepraat met de dames van Utrecht. Die begrepen ook niet helemaal hoe en wat, en daarmee is gedeelde smart toch een soort van halve smart. Daar komt nog eens bij dat er nooit niks in Amsterdam is, waardoor je na wedstrijden als deze altijd licht hebt, aan het eind van de tunnel. En dat is ook wat waard.

https://www.youtube.com/watch?v=4M_bgVKeCT4

gh @ VoV, verslag door Brecht Gijsbertsen, Pharmafilter US. Foto Jan van den Noort.