US H1 heeft flarden van herinneringen

VoV, 12-11-2018. 11:30 uur. We komen er niet uit. We komen er niet uit. Ze hebben de eerste set en de pink van Snoek genomen. Verhees en Verdonck vielen moedig aan, terwijl de rest zich terugtrok achter de… bank. We houden nog steeds vol … maar hopen … richting het feest van Nina gingen vijftien, maar vandaag zijn er maar veertien teruggekomen. Het volleybalveld is tot aan de muur bij de Westpoort. De scheidsrechter ontnam ons de derde set. We komen er niet uit. Het einde komt snel. We horen trommels, trommels in de diepte. Ze komen er aan.

Flarden van herinneringen aan vorige week…

In het begin van de competitie was er bij US heren 1 maar één taal. Toen de competitie naderde, kwamen de spelers in het huis van de trainer bijeen. Daar gingen we over het aanstaande seizoen praten. We zeiden tegen elkaar: “Laten we een gratis persoonlijkheidstest doen.” We deden de test en kregen een ‘griezelig accurate’ beschrijving van wie we waren en waarom we dingen deden op de manier waarop we ze deden. Toen zeiden we: “Laten we één team bouwen met één communicatie en één niveau waarvan de top tot in de hemel komt. Laten we er zo voor zorgen dat iedereen ontzag voor ons heeft. Dan zullen we niet over de hele competitie verspreid raken.”

Toen kwam de heer Erik van der Weide ( NVC H1) vanuit de hemel naar de Amstelcampus. Hij wilde de communicatie en het niveau bekijken waar US heren 1 aan werkte. Hij zei: “Ze zijn nu één team, met één taal. Niets zal onmogelijk voor hen zijn. Dit is nog maar het begin van al hun plannen. Daar zal ik een eind aan maken. Laat ik mijn niveau verlagen en hun vertrouwen in de war maken, zodat ze elkaar niet meer begrijpen.”

Zo verspreidde de heer Erik van der Weide leugens over het team. US heren 1 stopten met de bouw van de communicatie, het niveau en het team. De leden van de Nevobo noemden US heren 1 valleyballers (= ‘gevallen volleyballers’) omdat de heer van NVC vond dat US heren 1 de verpersoonlijking van het kwaad was. Zo maakte hij ons, van één team, tot gevallen engelen en aartsvolleyballers verspreid over de volle reikwijdte van het letterlijke en goddelijke speelveld.

Flarden van herinneringen aan de wedstrijd VVA-US

Kalt kon op zijn vingers natellen hoe VVA ging spelen. Zijn vingers jeukten om aan de wedstrijd te beginnen. Met Musters, Muis, Covalo, Snoek, Louwaars, Verdonck en André werd de eerste set begonnen.

Verhees, Hoonhout, Van der Hoeven, Van Dongen en Koolstra hielden een vinger aan de pols en bij 2-1 voor zongen zij enthousiast: “Dos!, cervezas por favor!” Wat in het Spaans betekent dat wij twee keer hadden geserveerd. Alstublieft. Eindelijk waren we weer eens compleet. Een volle bank, dus qua breedte van de selectie lag ons dit geen vingerbreed in de weg. De dubbele wissel met diagonalen en spelverdelers werden gedaan door Kalt. VVA tikte ons echter op de vingers met de 25-20 eindstand in set één.

Aan de kookkunsten van Van Dongen heeft het niet gelegen. Die soep was de vinger gods. Zijn vriendin gaf na de wedstrijd aan dat je alleen op moest passen voor zijn ‘Dutch oven’. Met Van der Hoeven voor Covalo vervolgden wij de tweede set. De scheidsrechter keek ons door zijn scheidsrechtersbril (hoe kan het ook anders) ‘op de vingers’. Halverwege werd de dubbele wissel Hoonhout/Verhees voor Louwaars/Musters weer toegepast. Kalt likte zijn vingers af, naarmate wij dichter bij de 25 kwamen. Met een foutservice van de tegenstander stond het dan ook 22-25 en hadden beide Amsterdamse teams een set gewonnen.

Lekker is soms maar één vinger lang. De volgende set brak alweer aan. Snoek was de passing met zijn pink aan het manoeuvreren. Wat betekent dat hij dit als de beste kan. Het ging net als eerdere sets gelijk op. VVA en US waren aan elkaar gewaagd. Aanvallend en blokkerend werd er weinig weggegeven. Wanneer er ‘blok uit’ geslagen kan worden doen spelers dat graag ‘via de handjes’. Als je iemand een vinger geeft, neemt hij normaalgesproken de hele hand. Zo niet Ruben Siregar. Die geef je een vinger en hij verandert die vinger in een frontaal gebotste ontspoorde trein. Onze blokkerende teamgenoot Snoek wist dat er iets aan de hand was, want hij had pijn (zie foto). Snoek was bij de pinken genoeg om te beseffen dat het voor hem einde wedstrijd was.

De bezorgde Alexis kwam Snoek een hart onder de riem steken en vertelde wat hem op Curaçao was gebeurd. Alexis: “Ik kwam de polikliniek binnenstormen en riep: Help! Help! Ik heb mijn middelvinger eraf gesneden! Help!” Een toegesnelde chirurg bekeek de meegenomen vinger van me en moet helaas tot de conclusie komen dat hij m’n vinger niet aangenaaid kon worden. Maar de chirurg zei: “Ik heb nog wel een vinger van een blanke man liggen, dat zal wel lukken.” Ik was opgelucht en zo werd er weer een vinger aangezet, met succes. Drie weken later stond ik met sporttas in de tram in Amsterdam. Op weg naar training. Ik hield me stevig vast aan de bovenste railing. Een Amsterdamse oudere vrouw zag me staan, loopt naar me toe en zei: “Zo schoorsteenveger! Tussen de middag zeker even lekker thuis geweest?!”

Nood breekt wet, dus werd Covalo ingebracht en de set vervolgd. Gijsbertsen bracht Snoek naar het OLVG-west. Snoek werd dus gebrecht. Hoe ging de wedstrijd verder? Via twee onterechte touche ballen had de scheidsrechter een flinke vinger in de pap. VVA had met de winst (25-23) lange vingers, de winst van de set was dus gestolen. Dit seizoen hebben we nog niet zo’n zwaar verlies geleden in één set. Het team durfde zijn vingers op te steken voor een goed vervolg.

In de vierde set klopte het spel als een zwerende vinger. Van Dongen had het serveren in de vingers en pakte zo ook nog een paar puntjes. Setpunten kwamen er zelfs voor US. Echter sneden wij ons in de vingers. Twee niet gemaakte setpunten waren niet genoeg. Wij kunnen dus alleen de hand in eigen boezem steken met het verlies (26-24). Misschien is ‘het niet goed uitvoeren van een standaard situatie’ wat ontbreekt bij US heren 1. Naast Snoek natuurlijk. Is dit de vinger op de zere plek?

Kalt ving met US bot bij zijn oude club (VVA) en pinkte een traantje weg. Hij had er zijn pink wel voor willen geven. Helaas verloren we 3-1. En werd het de pink van Snoek.

Flarden van herinneringen aan de cijfers:

• Verhees: 7,5 Speelde met de hand op het hart.
• Verdonck: 7 Kwam na de wedstrijd tegen NVC bij de trainer Kalt en vertelt dat hij al 11 weken bij US heren 1 voor de ballen zorgt. Hij wordt er gek van en heeft de neiging om zijn lul in het gat van een van de ballen van US heren 1 te steken. Trainer Kalt reageert verschrikt, want ‘we zijn ze al zo vaak kwijt’, en zegt dat hij bij training rustig aan moet doen. Na de wedstrijd tegen VVA kwam hij weer bij trainer Kalt en vertelt dat hij de spanning ondanks het rustige trainen niet kon weerstaan. Kortom zijn spelerskaart is hem ontnomen omdat hij zijn lul in een bal heeft gestoken. Kalt reageert geschrokken en stamelt: “In een bal van heren 1?” Waarop Verdonck antwoordt: “Zijn spelerskaart is hem ook ontnomen.”
• Snoek: 7,5 Was halverwege gebroken. Net als zijn pink. Hopelijk snel aan de beterende hand.
• Muis: 6 Geeft de martelarennaam ‘Lord of de pinks’ door aan Snoek.
• Musters: 6 Stak de handen uit de mouwen.
• Louwaars: 6 Moet zijn vinger vaker om de bal winden.
• Koolstra: – Als u zich afvraagt waarom ik niet gespeeld heb? Het blijft nattevingerwerk, maar de coach dacht dat ik zijn vriendin deze week keihard geneukt had, maar ik heb haar slechts gevingerd… Al met al een waardeloos misverstand.
• Kalt: 6 Zit met de handen in “(het) haar”.
• Hoonhout: 7 Belangrijk blokpunt in vierde set, nu nog investeren op vijf.
• Van der Hoeven: 6 Kon niet excelleren, ziet het wel in de spreadsheet.
• Van Dongen: 7 Legde zijn hand op de service. Bij hem thuis en erna.
• Covalo: 6 Flarden van herinneringen… Hij werd wakker in het asiel, vandaar dat die zware kater op zijn hoofd drukte.
• André: 5 Brandde zijn vingers tijdens serveren en aanvallen.

gh @ VoV, verslag en foto van / via Bram Koolstra. US heren 1.