US pakt waanzinnig meedogenloos uit

VoV, 18-12-2016. 18:48 uur. Zaterdag werd ik wakker. Slaperig en suf. Koffie. Ik pakte een koffiefilter en vroeg me af wat een Pharmafilter eigenlijk is. We heten namelijk Pharmafilter US. Recycle US dus. Letterlijk genomen weet ik niet hoe ik me hierbij moet voelen. “Recycle ons”, is dat een proces of is dat een visie? Ik heb geen idee.

Van Goeverden en De Paula weten hier het antwoord gelukkig op. Zij willen oude kwaliteiten uit ons team hergebruiken, zodat we daar nieuwe talenten mee kunnen maken. Zijn we meer een visie of een proces? Is het leven een proces of meer een visie? Misschien levert de juiste combinatie van de twee uiteindelijk het meeste op. Steek en stijg in de nek bijvoorbeeld.

Dat brengt me bij de wedstrijd tegen Alterno dames 1. Pardon, dames 2. De Groes had met de juiste spirit tijdens eerdere trainingen afgedwongen in de basis te beginnen. Ze deelde de lakens uit door enkele speelsters voor een blok te zetten. Op 12-15 achter, nam Van Goeverden een time-out. Hij zei, dat hij dit niet meer wilde zien en dat er vaker over de zogenoemde ‘lange lijnen’ moesten worden gespeeld. Van Goeverden: “Ik wil dit niet meer zien. En er moet vaker over de ‘lange lijnen’ worden gespeeld!”

De Geer filterde hier de tactische aanwijzing uit, om de set-up verder te spelen. De passing bleef wat hangen. Niet zo gek overigens, want de grootste hangjongere die er ooit bij US gespeeld heeft stond op de libero. Zijlstra liet zich niet kisten. Ze bleef volharden en recupereerde richting einde van de set. Het midden met Gijsbertsen en mezelf (Schepers) kon weer worden hergebruikt. Op een lekkere serve van Nouwen maakten we 21-21 gelijk. Drie perfecte passes van Ackermans en een stopfout bij Alterno zorgden voor een degelijke 25-23 winst in set een. Twee van de vier punten werden op C gemaakt door Bleijert. Chapeau!

De meest bizarre en verschrikkelijke set kwam toen. Volleybal behelst vaak meer dan alleen passen en serveren. Toch gingen we alleen maar passen en serveren. De 2-19, waarmee Alterno een aardige voorsprong nam, kon onze wederopstanding niet tegenhouden. De 18-23 die vervolgens op het scorebord stond was absurd. Tijdens topdivisie wedstrijden worden de ballen opnieuw en opnieuw gebruikt. Drie ballen zijn continue in omloop en vrijwillig wordt er door een hele meute kinderen gerold en gestuiterd.

Het gerol leverde naast twee portemonnees van de scheidsrechters niet veel op voor US. De Groes zag met leden ogen aan dat het 18-25 werd en stopte de twee portemonnees in haar tas. De Groes nam weer plaats naast het drieluik blessureleed bij US: Bos, Wagner en Ten Asbroek. Meer dan gejuich bij punten voor US en boegeroep bij punten voor Alterno kwam er niet bij de drie vandaan.

Zwaanswijk was er eerder ingekomen en loste een paar ballen op. Terwijl Nijhuis juist ballen uit het niks tevoorschijn toverde. Twee wispelturige maar verdienstelijke speelsters die opbloeien wanneer er met het mes op de keel wordt gespeeld. Kok mocht nog serveren. En ik kreeg honger. Set drie werd een gemakkelijke winst voor ons (25-17).

Het familiesfeervak werd net als altijd door moeder Zijlstra gedirigeerd. Haar aanmoedigingen zijn even hartstochtelijk als geestverruimend. Zo begon US in set vier goed, maar kwam Alterno tegen de 20 punten toch langszij. Zijlstra zat zich op de tribune te verbijten. Ze uitte zich door een gefrustreerde zucht te combineren met een fanatieke “Ach, kom nou!”. 2-2 werd het met de 23-25 voor Alterno. Tot dan toe leverden bijna alle sets een zelfde beeld op, sprak de vader van Kok op de tribune. Vader van Kok: “Eerst veel punten voor het ene team en dan veel punten voor het andere team, het is me wat.”

Van Goeverden was uiteindelijk blij dat Alterno de eerste reeks tot 2-8 aan punten neerzette. Hierdoor konden wij weer de mindere serie van ervoor recyclen tot een goede serie van onszelf. Bij 15-11 was het mooi geweest. Het werd een verdiende winst in een onbegrijpelijke wedstrijd. Overeind blijft, dat net als met recyclen het eindresultaat van groot belang is.

Donderdag spelen we in de kwartfinale van de beker tegen Peelpush. Daarom nu nog een beetje modder gooien: trainers Leenders en Verstappen zijn in de veronderstelling dat ze een kans maken tegen ons, dit is onjuist. Want: De Jong kan beter passen bij het paasen. Van der Veen, zus de Jong, Klerckx (is deze achternaam goed geschreven?) Stelten en Wissink passen er gewoon niet naast. Sanders, Seweuster, Crijns en Struijk zijn snel de weg kwijt terwijl ze beginnen in het midden. Oomen en Van Dijck zijn altijd oneerlijk bij het verdelen waardoor er in dit damesteam eigenlijk altijd mot is. Peelpush gaat door de gehaktmolen.

We zullen ze (Pharma)fileren, (Pharma)filtreren en (Pharma)filteren. We zullen die kolenmijnafstammelingen eens een lesje schoon volleybal geven. Namelijk: Een schone en veilige wedstrijd is van het grootste belang voor speelsters, trainers en publiek. Door innovatieve oplossingen en oog voor het milieu maakt Pharmafilter/US dames 1 de topdivisie makkelijker, veiliger en plezieriger.

Mocht u in het gelukkige bezit zijn van een ziekenhuis? Of wellicht een minder imposant instituut en wilt u de boot van de groene revolutie niet missen, kom dan eens langs bij ons in Amsterdam. Knoop gewoon een gesprek aan met een van ons team. Recycling is iets wat in je bloed moet zitten, anders kan je er beter niet aan beginnen.

Dit geldt ook voor volleyballen. Zoals onze sponsor wel eens zegt: “Maak met medicijnen de zee niet zilter, plaats gewoon een Pharmafilter!” Of zoals De Paula zei om de stilte te doorbreken toen zijn broek afzakte in de kantine: “Huub huub, Barba truc!” Komt dat zien, donderdag 22 december om 19:45 in de Amstelcampus te Amsterdam.

gh @ VoV, wedstrijdverslag geschreven door Emma Schepers, US. Foto via US.