VC Weert swingt terug naar hoogste niveau

VoV, 24-04-2017. 14:30 uur. Al vanaf Augustus lag vast dat we voor de laatste uitwedstrijd in Amsterdam tegen US Pharmafilter zouden spelen om het seizoen af te sluiten. Dat het daadwerkelijk een kampioenswedstrijd zou worden, dát had iedereen alleen maar kunnen hopen maar wíst niemand. Na een week vol mailen en bellen met de afdeling wedstrijdzaken van de Nevobo was het duidelijk: 2 sets tegen US waren genoeg om het kampioenschap binnen te halen.

Om 14:30 uur stipt vertrokken twee rode busjes vol met 10 superfitte maar niet spierwitte speelsters (de abonnementen op de zonnebank waren niet aan te slepen afgelopen weken), onze twee moeders (in spe) & natuurlijk de staf en onze enige échte dokter en fysiotherapeute op weg naar de hoofdstad.  In Amsterdam aangekomen vonden wij de sporthal na ingrijpen van instand TomTom: SuusSuus in een oogwenk (voor degene die erg traag knipperen met de ogen).

De parkeergarage schepte de verwachting dat we zonder dak op de bus terug zouden moeten keren naar Weert, maar bléék precies te passen. En de parkeergarage bleek tegenover het sportcentrum te liggen, en wat vinden semi – topsporters als wij (muahaha) nu fijner dan de auto zo dicht mogelijk bij het volleybalveld parkeren? Ideaal, tot nu toe stelde Amsterdam ons niet teleur. Daar wachtte een handjevol trouwe supporters, Maartje en onze speciaal voor deze speciale gelegenheid uit Zuid Afrika overgevlogen survival – babe Margit ons al vol verwachting en met kloppende harten op.

Na de nodige colaatjes en pastasalades om onze lijven van voldoende energie te voorzien werd de neerwaartse tocht richting de kleedkamers gemaakt. Dat dit de laatste neerwaartse beweging zou zijn waarin wij ons die avond zouden bevinden wist toen nog niemand. In de kleedkamer werden in de ene hoek de spieren los gemasseerd door Kitty waar er in de andere hoek op professionele wijze stootkussens op blauwe duimen werden aangelegd door Eugène. Ergens hier tussenin hopten er nog wat energieke teamgenoten op ‘kind van de duivel’ door de kleedkamer en werd er sanitaire ontspanning gezocht voor zenuwplasjes.

De woorden van de coach: tactisch plan, en als doel ‘afmaken waar we mee begonnen waren’. Yell, iedereen in de opperste focus en gaan!

Tijdens de warming up druppelden, of eigenlijk stroomden de supporters binnen. De een nog roder dan de andere (van de outfits uiteraard, niet van spanning en sensatie, de wedstrijd was immers nog niet begonnen in deze fase).

Het fluitsignaal, focus in het veld, enthousiasme op de tribune en langs de kant. De machine liep, er werd geconcentreerd gespeeld, er werd genoten, de dames van US maakten wat veel eigen fouten waardoor onze machine alsmaar soepeler ging lopen. Het resulteerde via een goede servicedruk en goed aanvals- en verdedigingswerk in een eerste setoverwinning van 19-25. 

In de tweede set hielden de zes meiden in het veld knap de concentratie en focus vast. Het was de set dat alles lukte, onze foutenlast was laag en met opnieuw sterke opslagreeksen sloeg na nauwelijks drie kwartier spelen Laura Bock de beslissende bal binnen de lijnen, 16-25.

Ontlading, gejuich, feest, WE fucking DID it! Kampioen van de topdivisie, promotie naar de Eredivisie. Damn! 

Na het kort maar krachtig feestje moest wel de wedstrijd nog uitgespeeld worden. Een 3-0 overwinning was waar voor wilden gaan, maar in de 3de set was de focus weg. Er werden meer fouten gemaakt, de servicedruk was minder waardoor de dames van US meer in hun spel kwamen. Ondanks een aantal wissels mocht het in de derde set niet baten, wat resulteerde in een 25-18 en ik de vierde set een nog snellere 25-16 op het scorebord.

We wilden het publiek nog even wat geven om van te genieten én we wilden heel graag het fantastische seizoen winnend afsluiten. De 5de set was de focus weer terug en met een paar mooie servicereeksen haalden we deze set binnen met 7-15.

De supporters vanuit Weert en omstreken, een zee van rode t-shirts kwamen het veld op om samen met ons deze prestatie te vieren. De champagne en partypoppers (en partyfloppers) werden door de zaal gespoten en vrij snel daarna werden de confettistrookjes van de plakkerige vloer geplukt want er moest nog gespeeld worden.

In de kleedkamer heerste een euforische sfeer. Er viel een glas kapot waarna iedereen met schrik vroeg; was dat de beker?? :O Nee, dat was niet de beker, maar een moment later -ik noem geen namen- werd als plaats voor het nemen van een foto van de beker de deurklink (ja écht, de deurklink) gekozen en de beker heeft de val overleefd maar zal voortaan met een hand door het leven gaan. Maar alsnog sluiten we hem in ons hart!

In Weert aangekomen werden er nog meerdere ererondjes door de kantine gehost, vloeide het bier en de wijn rijkelijk en werd tot in de laaaaaate uurtjes gedanst, gefeest en genoten. Wat een topprestatie, we hebben er het hele seizoen met z’n allen superhard voor getraind, fantastische wedstrijden gespeeld, mindere wedstrijden gespeeld. Uiteindelijk is ieder punt dat we hebben gepakt met z’n allen belangrijk geweest.

Nu gaan we genieten van de topprestatie, van leuke toernooitjes in de zon deze zomer, van een welverdiende periode van rust. Tot volgend seizoen! Een niveautje hoger (het hoogste niveautje), één maal Sneek i.p.v. twee maal Groningen en nog vijf maal Achterhoek, maar dezelfde thuisbasis, hetzelfde publiek en dezelfde teamspirit om er een mooi seizoen van te maken!

gh @ VoV, Liefs Sara. Foto Johan Horst.