Verslag en zelfreflectie na vijf Jaar US Dames1.

VoV, 15-04-2024. 19:40 uur. Zaterdag 13 april 2024 was de laatste wedstrijd van het seizoen, thuis tegen Volley Tilburg. Volley Tilburg kende een moeilijk seizoen qua uitslagen, maar plots kwam het jaar 2024 en daar kwam verandering in. Ze pakten punten tegen betere tegenstanders en werden opeens niet meer beschouwd als de voornaamste degradatiekandidaat. Zaterdag hadden ze eigenlijk slechts één punt nodig om zeker te zijn dat ze die plek voorgoed aan VollinGo zouden laten en volgende week van een vrij weekend te kunnen genieten.

We zullen kort en krachtig zijn: het is ze gelukt. Na 3 superspannende sets stonden ze 2-1 voor en hadden ze het benodigde punt binnen. De echte motivatie om te winnen ontbrak bij ons. Iedereen ging spelen en mocht spelen, en aan onze kant werd echt een eind seizoen wedstrijd gespeeld. Na 3 sets werd ook bij Volley Tilburg op dezelfde manier omgegaan, waardoor een vijfde set werd afgedwongen.

Deze vijfde set werd gebruikt om speelsters die bij US vertrekken of stoppen bij het eerste team in het zonnetje te zetten. Zoals Maaike Heilig, die naar regerend landskampioen Sneek verhuisd is, ze was weer uitstekend vandaag. Anneke Ykema gaat stoppen, of wellicht alsnog een mooie transfer maken naar de Eredivisie (wordt vervolgd). Izzy Kuhel blijft bij US maar wil op een andere positie op een lager niveau spelen. Trainer Jaap Andre neemt ook afscheid; het wonen in Haarlem en zelf nog spelen is te zwaar geworden. En ikzelf, hoofdtrainer-coach Christophe George, neem afscheid van US na 5 mooie seizoenen.

Waarom neem je eigenlijk afscheid? Deze vraag werd me de laatste weken vaak gesteld. Mijn antwoord was altijd: na 5 seizoenen is het tijd voor iemand anders, tijd voor iets anders. Maar eigenlijk is dat misschien onzin. Na 5 seizoenen kun je nog steeds blijven en doorgaan, zeker bij een club als US waar het verloop vrij hoog is.

Elk jaar nemen een paar speelsters afscheid (om diverse redenen) en komen er weer een paar voor terug. Kortom, bij de speelsters is er nooit echt de behoefte om iemand anders te willen. Daarnaast hebben we elk jaar een stapje verder gezet qua organisatie, meer uren getraind en krachttraining toegevoegd bij de VondelGym (mede mogelijk gemaakt door Sportinnova van Tjalling van der Zee), banners met individuele sponsors, enzovoort. Dus kortom, hadden we het goed en steeds beter voor elkaar.

Bij mij heerste toch een gevoel van falen, op het eerste seizoen na. Het eerste seizoen stond in het teken van het opbouwen van een nieuw team, een nieuwe cultuur en het handhaven van de positie. Het handhaven verliep goed en we waren op weg naar een positief resultaat, met als hoogtepunt een 3-2 overwinning op concurrent PDK voordat de coronapandemie ons seizoen onderbrak. Echter, in de daaropvolgende seizoenen kregen we telkens een team met goede speelsters, en eigenlijk hadden met het spelersmateriaal van de laatste 3 jaar voor het kampioenschap moeten/mogen spelen, of op zijn minst langer moeten kunnen strijden voor het kampioenschap dan wat we hebben gedaan en vooral dit seizoen.

We eindigden als vierde en haalden weliswaar de Superdivisie, maar dit voelt voor mij niet goed. Nummer 2 en nummer 3, met alle respect voor Dinto en Pegasus (beide gepromoveerd), zijn op papier absoluut niet beter dan wij. Dinto werkt als een team en presteert uitstekend, maar zelfs dan. De kampioen Keistad heeft twee uitzonderlijke talenten die goed werden bediend. Ze verdienen hun kampioenschap, maar wij hadden langer moeten meedoen voor de titel. Ja, we hadden te maken met blessures van belangrijke speelsters, maar dat is geen excuus om van een team als Armixtos of Donki Sjot te verliezen.

Kortom, ik zoek de oorzaak van het falen bij mezelf. Wat had ik beter moeten doen? Waar en in welk onderdeel heb ik tekortgeschoten?

De trainingen? Nee, ik vind eigenlijk dat ik een goede trainer ben. Dan blijft het over de coaching, de begeleiding en omgang met speelsters. Ik denk wel dat daar de kern van het probleem ligt. Misschien was ik te veeleisend, te veel bezig met de tegenstander (een te uitgebreid gameplan met te hoge verwachtingen), te veel druk, verkeerde strategieën, dingen die ik niet heb gezien (althans niet tot ik de beelden achteraf bekeek), verkeerde wissels, verkeerde startopstelling, enzovoort.

Misschien ben ik juist te geobsedeerd door perfectionisme en ben ik te veel in een tunnelvisie blijven hangen. Niet altijd is het fout gegaan, er zijn ook wedstrijden waar de wissels goed uitpakte, waar de gekozen strategie heeft gewerkt maar wellicht veel te weinig. Dit is mijn zelfreflectie over mijn prestatie de laatste 5 seizoenen bij US.

Coaching heb ik mezelf door de jaren heen eigen gemaakt, maar misschien kom ik er nu achter dat de manier waarop ik het heb geleerd niet de juiste is. Ik wil graag een andere manier ontdekken, zien en leren. Dit is de reden dat ik als assistent-coach in de Eredivisie ga werken. Ik wil voorlopig niet langer zelf een plan bedenken, de toespraak voor een wedstrijd houden, de wissels bedenken, enzovoort.

Dit is de taak van de hoofdcoach, en ik wil juist leren hoe het anders kan. Wat zegt hij, hoe motiveert hij zijn speelsters? Gewoon van dichtbij zien, horen, meemaken en leren hoe het anders kan. Ik ben ervan overtuigd dat dit mij nog een betere trainer/coach zal maken en dan over 1 jaar of 2/3 zelf weer voor een groep staan. Voor mij voelt dit zeker niet als een stap achteruit, vooral niet als ik dit met een goede volleybalvriend kan meemaken.

Laten we duidelijk zijn, ik ben wel heel trots wat ik 5 seizoenen met US heb gedaan, prachtig mensen leren kennen, speelsters ontmoet en begeleidt. Mensen van de binnen de club, speelsters, ouders van speelsters, allemaal van iedereen genoten.  #wezijnamsterdam #wezijndebeste

gh @ VoV, verslag en reflectie van Chris(tophe) George, voormalig trainer/ coach van US D1.