Volleybal globetrotters in de Lutte

de Hellehond in de Lutte

Er was eens een tijd dat een heren1 team in de sporthal Luttermolen in de Lutte moest trainen wegens een gebrek aan beschikbare zaaluren in hun eigen plaats. Noodgedwongen moest men uitwijken naar die accommodatie in de naburige metropool, met zo’n 3.500 inwoners en bekend vanwege hun  symbool ‘de Hellehond’ en het feit dat AFC Ajax daar al vele jaren een trainingskamp heeft belegd.

Het was ook in de tijd dat enkele jonkies voor het eerst hun sporen probeerden te verdienen in de eerste mannen selectie. Hun junioren tijd zat erop en zij mochten met de lange mannen mee op training buiten de beschutting van hun eigen vertrouwde sporthal. Natuurlijk waren de teamleden zo slim om te carpoolen. Het zou wel heel erg stom zijn om als treinwagonnetjes op een spoor netjes achter elkaar aan te rijden. Of dat ook echt zo slim was blijkt wel uit dit verdere VoV volleybal verhaal.

Carpoolen dus. Het carpoolen kwam ook wel goed uit als er na de training nog een pilsje werd gedronken. De Bob hield de kop fris en de inzittenden konden gerust een biertje of twee nemen. Het toeval wilde dat op de eerste trainingsavond een ‘rookie’ moest rijden. De auto, een oudje van ma, was niet voorzien van de moderne gps – technieken die je na het intypen van een postcode feilloos naar de plaats van bestemming brachten. Geen welluidende vrouwenstem die je vriendelijk verzocht  om op de volgende kruising rechtsaf te slaan. Neen, je wist waar je zijn moest en je kende de weg erheen, anders kwam je er niet.

Zo was het in die tijd. Of je moest het natuurlijk gewoon vragen. Want in De Lutte sprak men tenslotte ook Twents of Nederlands. Zo kon het gebeuren dat chauffeur en bijrijders onder het beeld van ‘de Hellehond’ midden in de Lutte zich afvroegen waar toch in godsnaam die sporthal kon liggen. Ze waren het spoor volledig bijster. Zo groot was de Lutte toch ook weer niet en ze waren al drie keer rond de kerk gereden. Zo’n groot gebouw moest je toch van heinde en ver kunnen zien liggen. En de tijd drong, de teamleden waren waarschijnlijk al aan het inslaan en zij stonden nog steeds bij die dekselse Hellehond op dat Sint Pieterspleintje midden in de Lutte.

Dan maar aan zo’n vriendelijk Lutters boertje vragen. Die moest toch wel weten waar de Luttermolen lag.  “Zeg vriendelijk boertje, kunt u ons de weg naar de Luttermolen vertellen, meneer?”  Je kon het boertje zien denken: “Dat kan ik wel, maar dat doe ik niet”  Net als dat rotjong in Enschede op het station, toen iemand hem vroeg of hij wist hoe laat de trein naar Amsterdam vertrok. Dat joch dacht, daar hangt een groot bord man, kun je niet lezen? Hij keek echter bedenkelijk en antwoordde toen schalks: “Het zal wel niet zo lang meer duren, de rails liggen er al.” De Luttenaar dacht dat hij door die kerels in dat oude karretje in de maling werd genomen. De Luttermolen, die wist toch iedereen te vinden!!

Golden Earring en Normaal hadden de weg ernaartoe ook gevonden. Kwamen deze slungels van een andere planeet of zo? Of hadden ze zo vroeg in de avond al een borreltje teveel op? Hij wees wat links en rechts en mompelde onduidelijk iets over linksaf, rechtdoor en rechtsaf. Daarna maakte hij zich opmerkelijk snel uit de voeten. De volleyballers bedankten hem blij en uitbundig en volgden zijn aanwijzingen nauwgezet op in de veronderstelling dat snel een eind aan hun “sight seeing tour de Lutte” zou komen. Het linksaf, rechtsaf, rechtdoor eindigde echter op de voetbalvelden van s.v. De Lutte, alwaar in geen velden of wegen een sporthal te bekennen was.

Kenners van de Lutterse plattegrond hoeven we niet te vertellen dat de Luttermolen en de voetbalvelden hemelsbreed kilometers ver uit elkaar liggen. Aan de uiterste dorpsgrenzen. Dan nog maar een keer gevraagd. Een medelijden hebbende voetballer stuurde onze bereisde streektoeristen dit keer niet de verkeerde kant op. En eerlijk is eerlijk, als je het weet is het helemaal niet moeilijk te vinden. Daarover was men het al snel eens.

Opgewekt arriveerde het drietal ruim te laat op de training. Er was natuurlijk niemand die hun verhaal geloofde, hoe onschuldig men zich ook voordeed. “Je kon toch niet zo stom zijn dat je de Luttermolen niet wist te vinden”. Er was natuurlijk gewoon iemand te laat geweest en dat wilden ze met een mooi zwamverhaal verbloemen. We hebben ons laten vertellen dat ze tien strafrondjes moesten lopen en een strafrondje hebben moeten geven. Alleen lijfstraffen in de oudheid waren erger.

Toen VoV onlangs de proef op de som nam door in De Lutte de weg te vragen naar de Luttermolen ondervonden we geen enkel probleem. Staande bij de Hellehond vertelde een uiterst vriendelijk boertje ons precies hoe we moesten rijden. Niets geen gedoe. Best aardige mensen die inwoners van De Lutte. Alleen moet je wel geluk hebben met aan wie je de vraag stelt. Een enkeling wil nog wel eens een afwerende houding tegen buitenstaanders aannemen. Helemaal in die tijd dat dit VoV verhaal speelde en het om de Luttermolen ging.